Çok uzun zaman önce kendime kendime sözler verip dururdum. Galiba aradan geçen onca zamandan sonra sözlerin tutulmak için verildiğini öğrenmeye başladım.
Kırdığım onca kalp kırdığım onca insan geride kaldıktan sonra vegeride kalanlardan daha da çok üzüldüm. Türk filmlerinin o kötü kahramanları gibi sırtım hayata dönük kahkahalar atmadım tam aksine eski bir konakta yaşayan sıradan, sözünü söylerken çekinen, severken sınır tanımayan o karakterlerinden biri gibi hep sevecen oldum. Ama çok hata yaptım. Hep bir gün sonrasında olacakları bür önceki gün olanlardan yola çıkarak düşledim. Şimdi di li geçmiş zaman kullansamda içimde bir yerlerde hala bir şeyler yankı yapıyor…
Sevdiğimi söylediğim herkesi çok sevdim. Sevdiğimi söylediğim herkesi hala çok seviyorum…
Sanma ki rüyaydım, sanma ki rüyandım,
bir dilim yaşamın üzerinde reçel,
içindeki çilek oldum…
Sanmaki kelimen, sanmaki cümlen oldum,
bir kıta şiirde; kimi zaman zamir,
senin için hayal oldum..
